ما دوتابهراد و سورن (اسم مستعار مون خودمون دختریم)و لقبمون هم شبه هستش

تو این وب شعرامونو میذاریم براتون!جون عمه هاتون کپی نکنید

راسی نظرم یادتون نره انتقادی هم دارین بگین تا شعرامون بهتر بشه

گاهی وقتا هم یکم مطلب طنز میذاریم!

اسم دیوانمون هم هست :

دیوان شــــــــــــــــــــــــــــب

کتابای هری رو اون می نوشت خیلی شیک

هری بودوهرمیون،رون ویزلی و ولدمورت

جرج و فرد با هاگرید جاستین و سدریک و بیل

مدیر مدرسه بود دامبلدور با وفا

لرد سیاه می ترسید از اون فقط تو دنیا

کلاه قاضیشون بود باهوش و خیلی هوشیار

مشخص کرد چار گروه این بود اسم گروه ها

اسلایترین هافلپاف ریونکلا گریفندور(این جا از همش بی قافیه تر بود)

اسلایترین بد ترین گریفندور بهترین

مالفوی دشمن هری بود توی اسلایترین

هافلپاف و ریونکلا نخودی بودن اونجاها

یه عالمه روح داشتن بد عنق و میرتل جون

بود نیک سر بریده شبح گریفندور

کورنلیوس فاج،چارلی،اسنیپ و مالی ویزلی

همه بودن تو قصه دوستای خوب هری

تهش همه حدس زدیم هری باید بمیره

اما رسید به عشقش مرتیکه ی عتیقه

اصن من این شعرو گذاشتم به خاطره بیت آخرش

یه شعر دیگه فقط یه ذره درباره ی این توضیح بدم

اکرمی یهنی یه همسایه ای فامیل دوری چیزیه محمودیم شوهرشه

پیفلم همون ایفله در ضمن تمام اسامی و شخصیت های نام برده شده در این شعر

زاده ی تخیلات مریض نویسندگان شما زیاد جدی نگیرید

رفتم خونه اکرمی دیدم چن تا اجنبی

نشسته بودن با تاپ داشتن می خردن تی تاپ

محمودی چشماشو بست عینکش افتاد شکست

عینکشو برداشتو دویدو از خونه رفت

اجنبیا آوردن یه چیزی مثل یک میز

می گفتن اسمش پیفل یه برجی توی پاریس

پاریس می دونی کجاست؟یه جایی اون دور دوراست

کشوری با صفا و خانه ی اجنبیاست

اکرمی گفت چه زیباست این پیفل برج شماست

هستش دیگه از اینا تو کشور شما؟

اجنبیا شنفتن اما چیزی نگفتن

آخه اونا زبون ما رو نمی دونستن

اکرمی لیسانسه یه چیزی گفت فرانسه

اجنبیا خندیدن انگاری می فهمیدن

نمی دونم چی گفتن،به اکرمی می گفتن

منم چیزی نگفتم نشستمو شنفتم

نمی دونم چی گفتن اما هر چی می گفتن

اکرمی هی ذوق می کرد خنده مثل مرغ می کرد

بسکه لیسانسه گفتن به من چیزی نگفتن

چادرمو پوشیدم به سمت در دویدم

تو خونه هی خوابیدم از فوضولی پکیدم

یک دفعه یک جن سرکش مثل بادی از برم

رد شد و قلب مرا از سینه کند و از تنم

من همانند کنه چسبیدم او(بهراد)را در برم

گفتمش بهراد من جنی گذشت از این طرف(من چه غلطا که تو شعرامون نمی کنم والا!)

گفت ای یابو نفهم این یک موتور بود از برت

با تعجب من بکردم دست بهراد را رها

یک قدم رفتم عقب دیدم من آن یابو صفت

در میان معرکه هی می زند تک چرخ،بد

ناگهان از کوچه ای در آخر بلوار شب

یک موتور آژیر کشان آمد به سوی آن طرف(همون یارو موتوریه)

دیدمش رنگش پرسد و زرد شد

پیش چشمش آسمان کم رنگ شد!

کرد با چشمان اشک آلود خود اورا نگاه

کرد او را التماس و عجز و لابه،اشک و آه

گفت ای سرهنگ عالی رتبه ی والا مقام

کن نگاهی از سر رحم و ترحم این مرا

صاحبم من مادری پیر و علیل و ناتوان

همچُنان دارم پدر،معتاد و مست و بی مکان

آمدم از بهر پولی سوی این کار خراب

کرد سرهنگ سیه دل بی تفاوت وی نگاه

گفت من دارم از این کله خران خیلی زیاد

زد به دست او یکی دستبند و او را در گرفت

کرد او را بر موتور آرام و گاز را در گرفت

ما هم آن صحنه بدیدیم و دل ما بد گرفت

در مورد قالب شعر مونم بگم که اسمش قالب شبه و شعر نو نیست

اما توش هر جوری که دوس داشته باشی قافیه می ذاری

یه جاهاییم اگه دلت خواست قافیه ها رو جور می کنی!