یه شعر دیگه فقط یه ذره درباره ی این توضیح بدم

اکرمی یهنی یه همسایه ای فامیل دوری چیزیه محمودیم شوهرشه

پیفلم همون ایفله در ضمن تمام اسامی و شخصیت های نام برده شده در این شعر

زاده ی تخیلات مریض نویسندگان شما زیاد جدی نگیرید

رفتم خونه اکرمی دیدم چن تا اجنبی

نشسته بودن با تاپ داشتن می خردن تی تاپ

محمودی چشماشو بست عینکش افتاد شکست

عینکشو برداشتو دویدو از خونه رفت

اجنبیا آوردن یه چیزی مثل یک میز

می گفتن اسمش پیفل یه برجی توی پاریس

پاریس می دونی کجاست؟یه جایی اون دور دوراست

کشوری با صفا و خانه ی اجنبیاست

اکرمی گفت چه زیباست این پیفل برج شماست

هستش دیگه از اینا تو کشور شما؟

اجنبیا شنفتن اما چیزی نگفتن

آخه اونا زبون ما رو نمی دونستن

اکرمی لیسانسه یه چیزی گفت فرانسه

اجنبیا خندیدن انگاری می فهمیدن

نمی دونم چی گفتن،به اکرمی می گفتن

منم چیزی نگفتم نشستمو شنفتم

نمی دونم چی گفتن اما هر چی می گفتن

اکرمی هی ذوق می کرد خنده مثل مرغ می کرد

بسکه لیسانسه گفتن به من چیزی نگفتن

چادرمو پوشیدم به سمت در دویدم

تو خونه هی خوابیدم از فوضولی پکیدم